homo sapiens
Encyklopedia PWN
neandertalski człowiek, Homo sapiens neanderthalensis,
podgatunek człowieka kopalnego, czasem traktowany jako gat. Homo neanderthalensis. Zamieszkiwał tereny Europy i Azji Mniejszej w okresie od ok. 180 tys. do ok. 35 tys. lat temu.
człowiek, Homo sapiens,
istota żywa wyróżniająca się wśród innych najwyższym rozwojem psychiki i życia społecznego, jedyna posiadająca kulturę i zdolna do jej tworzenia, pod względem biologicznym gatunek człowiekowatych (Homo sapiens) żyjący od schyłku plejstocenu;
stanowisko antropologiczne w Niemczech (Badenia-Wirtembergia), k. Heidelbergu;
archeol. krąg kultur wczesnych faz paleolitu górnego (40–26 tys. lat temu) strefy wyżynnej Europy od Hiszpanii po Ukrainę oraz Bliski Wschód, często łączonych z rozprzestrzenieniem się Homo sapiens sapiens;
pierwociny sztuki paleolitycznej sięgają czasów egzystencji człowieka neandertalskiego Homo sapiens neanderthalensis i znane są z okresu mustierskiego (50–38 tysięcy lat p.n.e.) z Francji, Czech i Polski;
